Με αφορμή μια επέτειο.

ή "η τηλεοπτική βλακεία είναι ανίκητη"

Όλοι κατανοούμε την ανάγκη του τηλεοπτικού σταθμού να κυνηγάει “νούμερα” (όχι κατ’ ανάγκη της AGB). Όλοι κρίνουμε με επιείκεια τον δημοσιογράφο(;). Στο κάτω-κάτω δε φταίει αυτός, αν είναι ολιγόνους. Όλοι βλέπουμε με συμπάθεια την προσπάθεια του πολιτευτή να καταλάβει μια θέση στα βουλευτικά έδρανα στις επόμενες εκλογές.
Εσείς όμως κύριε Βερυβάκη; Συνομιλητής του Παττακού (με το συμπαθειο); ΓΙΑΤΙ; Για να αποδείξετε ότι η Δημοκρατία είναι ανεκτική και μπορεί να συγχωρεί; Ή ότι η δικτατορία ήταν ένα απλό περιστατικό και μπορεί να συγχωρείται;
Δεν καταλάβατε ότι με ευθύνη αυτού του υβριστού γέροντος, ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όπως ο Νικηφόρος ο Μανδηλαράς, ο Ελής, ο Μουστακλής, τα θύματα της μαρτυρικής Κύπρου και τόσοι άλλοι δεν πρόλαβαν να γεράσουν;
Και πιστέψτε με, μας λείπουν πολύ!
Σε αντίθεση με τους διάφορους τηλεοπτικούς παραθυράκηδες, που διαρκώς μας βομβαρδίζουν με τις χαριτωμένες (κατά ΄πως πιστεύουν) φάτσες τους και μας κανοναρχούν με τις σοφές (κατά ΄πως νομίζουν) απόψεις τους.
Άλλο “παράθυρο στον κόσμο” κι άλλο “παράθυρο στο βόθρο”.
Δυστυχώς όμως, εκεί μας φθάσατε. Να μπερδεύουμε τον “κόσμο” με το “βόθρο”.
Και ο κινηματογραφικός Αχόρταγος, γραφικός πιά, αντικαταστάθηκε από τους μοντέρνους τηλεοπτικούς οχετούς, που οδηγούν τις όποιες αντιστασιακές απόψεις, ανακατεμένες με τις δικτατορικές αντιλήψεις και πρακτικές, στη θάλασσα της ξεδιάντροπης αδιαφορίας μας.
ΚΡΙΜΑ, για μας!