Γεννήθηκα σε ένα μέρος που το λένε Ισραήλ. Είναι δύσκολα εκεί, αλλά θέλω να πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα, μάλλον γρήγορα, θα ονομάζεται και πάλι Παλαιστίνη. Η διαφορά με την Παλαιστίνη είναι απλή. Η Παλαιστίνη είναι γη, το Ισραήλ είναι κράτος. Τα κράτη πάνε κι έρχονται, η γη υπάρχει για πάντα.
….Ήθελα πραγματικά να μπω στον ισραηλινό στρατό. Ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω .Όταν ήμουν δεκαεφτά, άρχισα να παίζω μουσική. Έπαιξα τζαζ για πρώτη φορά. Και σκεφτόμουν ότι αυτή είναι ελευθερία.
….Κι έπειτα άκουσα τον Τσάρλι Πάρκερ σε ένα βραδινό πρόγραμμα τζαζ και σκέφτηκα, Θεέ μου, τι διάολο κάνει αυτός ο άνθρωπος, αυτό είναι υπέροχο, Και πολύ γρήγορα, από σιωνιστής έτοιμος να πάω να πολεμήσω στη μάχη, άρχισα να θέλω να πάω στη Νέα Υόρκη και να ακούσω τον Μακκόι Τάινερ, τον Έλβιν Τζόουνς...
….Αν πάτε σε μια στάση λεωφορείου στο Ισραήλ, και τώρα θα είναι πολύ χειρότερα, έτσι και μπει Ισραηλινός στρατιώτης μπορεί να σταματήσει τους Παλαιστίνιους, να τους γδύσει, να τους ελέγξει, όποτε θέλει. Είναι μια σκληρή μορφή απαρτχάιντ και δεν το καταλαβαίνουν. Δεν το καταλάβαινα ούτε κι εγώ κι έτσι ξαφνικά το συνειδητοποίησα. Η μουσική με έκανε να το δω, η τζαζ.
Gilad Atzmon. Πολιτικός εξόριστος, τζαζίστας και συγγραφέας. Eβραιόφωνος παλαιστίνιος -όπως θέλει να λέγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου